Herken je dat gevoel van gemis... dat het ergens anders beter is?
Een vriend van mij heeft heimwee naar de hemel. Hij wil dáár zijn. In het hogere. En hij kómt daar soms ook, bijvoorbeeld via spirituele workshops en healing. Maar wanneer hij dan weer terugkomt, zo vertelt hij, valt zijn leven zo tegen. Dan moet hij weer gewoon naar zijn werk en dan is alles weer zo…tsja.. hoe moet je dat nou zeggen… grauw?
Melancholisch gevoel
Ik snap hem wel. Ik heb het zelf ook héél lang gehad, heimwee. Sinds mijn kindertijd tot ik een jaar of 26 was. Er was altijd een soort melancholisch gevoel..een verlangen naar iets wat je niet goed kunt omschrijven. Er zat ook een gevoel van eenzaamheid in verweven. Iets wat altijd miste.
Maar, hoezee, ik vond het! En het vond mij ook! Tijdens healings en spirituele workshops waande ik me in de hemel. Het voelde zó goed! Mijn geluk kon niet op, iets wat ik altijd had gemist was hier gewoon! Ik leerde contact maken met die hemel en probeerde uit al mijn macht stukjes ervan mee te nemen in mijn dagelijks leven. Ietsje meer kleur in de grijsheid van het alledaags bestaan. Maar wat begon met wat eenvoudige meditaties werd uiteindelijk een lifestyle waarbij ik elke minuut van de dag angstvallig bezig was de hemel naar me toe trekken. Want dat voelde zoveel beter, dacht ik.
Vervreemding
En zo maakte ik mezelf uiteindelijk diep ongelukkig. Want de andere zijde van het verhaal was dat ik me steeds meer begon af te zetten van de dagelijkse realiteit. Ik raakte zó van het hier-en-nu vervreemd dat normaal functioneren bijna niet meer ging. Ik zorgde ook heel slecht voor mijn lichaam. Negatieve emoties waren mijn vijanden die me elke keer weer in paniek naar de hemel deden grijpen. Ik was letterlijk aan het wegzweven. Een schim aan het worden. Niet in contact met mezelf. Niet in contact met anderen. Niet in contact met het hier-en-nu. Maar altijd in contact met de hemel.
De verlossing
De verlossing kwam als donderslag bij heldere hemel. Mijn lichaam kon het niet meer aan. En dat kon niet kloppen. “Ik ben toch op aarde om mens te zijn?” vroeg ik mezelf af. Plotseling doorzag ik het spel van mijn escape. Mijn hart scheurde open en hoe pijnlijk het ook was, ik móest dit doorzien en kiezen om hier te zijn. Als mens. Op aarde.
Een vallende ster. Een diepe, eindeloze stilte. Die nacht werd ik opnieuw geboren. Heelheid. Eindelijk gearriveerd.
Geef een reactie